Charles Baudelaire

.

PADLINA

---

.

Przy­po­mnij so­bie, co­śmy wi­dzie­li, je­dy­na,

W ten let­ni tak pięk­ny po­ra­nek:

U za­krę­tu le­ża­ła plu­ga­wa pa­dli­na

Na ścież­ce żwi­rem za­sia­nej.

Z no­ga­mi za­dar­ty­mi lu­bież­nej ko­bie­ty,

Pa­ru­jąc i sie­jąc tru­ci­zny,

Nie­dba­ła i cy­nicz­na otwar­ła se­kre­ty

Brzu­cha peł­ne­go zgni­li­zny.

Słoń­ce pra­żąc to ścier­wo ja­rzy­ło się w gó­rze,

Jak­by roz­ło­żyć pra­gnę­ło

I od­dać wie­lo­krot­nie po­tęż­nej Na­tu­rze

Złą­czo­ne z nią nie­gdyś dzie­ło.

Błę­kit oglą­dał szkie­let prze­pysz­nej bu­do­wy,

Co w kwiat roz­kwi­tał ja­skra­wy,

Smród zgni­li­zny tak moc­no ude­rzał do gło­wy,

Żeś omal nie pa­dła na tra­wy.

Brzę­cza­ła na tym zgni­łym brzu­chu much or­kie­stra

I z wnę­trza larw czar­ne za­stę­py

Wy­peł­za­ły ście­ka­jąc z wol­na jak ciecz gę­sta

Na te ro­ją­ce się strzę­py.

Wszyst­ko się za­pa­da­ło, ja­rzy­ło, wzbi­ja­ło,

Jak fala się wzno­si­ło,

Rzekł­byś, wzdę­te nie­pew­nym ode­tchnie­niem cia­ło

Samo się w so­bie mno­ży­ło.

Czer­wie bie­gły za ob­cym im brzmie­niem mu­zycz­nym

Jak wiatr i woda bie­żą­ca

Lub ziar­no, któ­re wie­jąc swym ru­chem ryt­micz­nym

W opał­ce ob­ra­ca i wstrzą­sa.

For­ma świa­ta sta­wa­ła się nie­rze­czy­wi­sta

Jak szkic, co prze­stał nę­cić

Na płót­nie za­po­mnia­nym i któ­ry ar­ty­sta

Koń­czy już tyl­ko z pa­mię­ci.

A za ska­ła­mi nie­spo­koj­nie i z ostroż­na

Pies śle­dził nas z bły­skiem w oku

Cza­tu­jąc na tę chwi­lę, kie­dy bę­dzie moż­na

Wy­szar­pać ochłap z ze­wło­ku.

A jed­nak upodob­nisz się do tego bło­ta,

Co tchem za­raź­li­wym zie­je,

Gwiaz­do mych oczu, słoń­ce mo­je­go ży­wo­ta,

Pa­sjo moja i mój anie­le!

Tak! Taka bę­dziesz kie­dyś, o wdzię­ków kró­lo­wo,

Po sa­kra­men­tach ostat­nich,

Gdy zej­dziesz pod ziół ży­znych uro­dę kwiet­nio­wą,

By gnić wśród ko­ści brat­nich.

Wte­dy czer­wio­wi, któ­ry cię bę­dzie bez­tro­sko

To­czył w mo­gil­nej ciem­no­ści,

Po­wiedz, żem ja za­cho­wał for­mę i treść bo­ską

Mo­jej ze­tla­łej mi­ło­ści.

. . .