Witaj, usiądź pod drzewem ze mną, napijemy się herbaty, która niesie ze sobą zapach jabłek, granatu i jagód.

Nie bój się, nie otruje Cię.

Chce, tylko żebyś wysłuchał mojej historii.

Jeśli chcesz.

Kiedyś zwano mnie Promyk Nadziei, mieszkałem w tej krainie z moimi smokami. Już ich nie pamiętam, to było tak dawno temu. Wiem, że jeden był światłem, a zmienił się w Feniksa za pomocą moich czarów, drugi zaś należał do Nocy. Dobrze nam razem było, ale pewnego dnia na krainę, w której mieszkaliśmy spadła zagłada.

Moje smoki umarły i ja też. Wiele lat podróżowałem przez kosmos, gwiazdy i inne planety, szukając swojego domu, aż znalazłam swoje miejsce tutaj. Kiedyś byłem światłem, niewinnością, naiwnością. Teraz moje serce często spowija mrok, a strach skaził moje ciało.

Wysyłam moje smoki i poszukuje lekarstwa na swoją przypadłość, a po nocach pracuje w swoim laboratorium alchemicznym.

Jestem wiecznym wędrowcem, który poszukuje skrawków swojej duszy.

Dziękuje, że tu jesteś. Dopij herbatę już wystygła i ruszaj dalej, znajdź, to czego potrzebujesz, a jeśli już znajdziesz, wróć, podziel się swoją historią, nawet jeśli Ci się nie uda, również możesz wrócić pod to drzewo, usiąść ze mną i po prostu napić się herbaty w ciszy.

„Nie stajemy się oświeceni wyobrażając sobie światło, lecz czyniąc ciemność świadomą” – C. G. Jung.